به گفته محققان دانشگاه کالیفرنیا، (UC Davis)، میکروپلاستیک‌ها می‌توانند پخش پاتوژن‌های بیماری‌زا را در مناطق آلوده به پلاستیک در اقیانوس آسان‌تر کنند و به مکان‌هایی برسند که انگل خشکی معمولاً هرگز پیدا نمی‌شود.
میکروپلاستیک ها قطعات یا الیاف پلاستیکی ریز هستند که از تجزیه قطعات بزرگتر پلاستیک، از جمله از بطری های نوشیدنی، بسته بندی مواد غذایی و کیسه های پلاستیکی تولید می شوند. پروفسور کارن شاپیرو، نویسنده این مطالعه و همکار دانشگاه کالیفرنیا گفت: برای مردم آسان است که پلاستیک را به عنوان چیزی که برایشان مهم نیست، در نظر بگیرند.
میکروپلاستیک ها در واقع می توانند میکروب ها را به اطراف منتقل کنند و این میکروب ها در آب و غذای ما قرار می گیرند. این مطالعه که روز سه‌شنبه در مجله معتبر Scientific Reports منتشر شد، اولین مطالعه‌ای است که میکروپلاستیک‌های موجود در اقیانوس را با پاتوژن‌های خشکی یک جا بررسی می کند.
مطالعات قبلی نشان داده است که مردم و حیوانات به مصرف میکروپلاستیک ها از طریق غذا و آب و همچنین تنفس آنها از طریق آلودگی هوا مشغول بودند. آنها همچنین در مدفوع نوزادان و برخی بزرگسالان و همچنین در خون انسان یافت شده اند.
محققان سه پاتوژن رایج را مورد بررسی قرار دادند: Toxoplasma gondii، Cryptosporidium (Crypto) و Giardia، که می‌توانند هم انسان و هم حیوانات را آلوده کنند. به گفته محققان، این پاتوژن ها توسط سازمان بهداشت جهانی به عنوان عوامل دست کم گرفته شده بیماری ناشی از مصرف صدف شناخته شده و در سراسر اقیانوس یافت می شوند.
بر اساس این مطالعه، توکسوپلاسما گوندی، انگلی که فقط در مدفوع گربه یافت می‌شود، بسیاری از گونه‌های اقیانوسی را به بیماری توکسوپلاسموز آلوده کرده است و همچنین با مرگ سمورهای دریایی مرتبط است. محققان می گویند این پاتوژن در انسان می تواند باعث بیماری های مادام العمر و همچنین اختلالات رشدی و تولید مثلی شود.
کریپتوسپوریدیوم و ژیاردیا می توانند باعث بیماری گوارشی شوند و در کودکان خردسال و همچنین افرادی که دارای نقص ایمنی هستند کشنده باشند. در شرایط آزمایشگاهی، محققان آزمایش کردند که آیا پاتوژن‌ها می‌توانند با پلاستیک‌های غوطه‌ور در آب دریا با استفاده از دو نوع مختلف میکروپلاستیک ریزدانه‌های پلی اتیلن و میکروالیاف پلی استر مرتبط شوند.
ریزدانه‌ها اغلب در لوازم آرایشی مانند لایه بردارها و پاک‌کننده‌ها یافت می‌شوند، در حالی که میکروفیبرها در لباس‌ها هستند و معمولاً در ماشین‌های لباسشویی ریخته می‌شوند و از طریق سیستم‌های فاضلاب به اقیانوس‌ها می‌رسند.
این مطالعه که توسط شورای حفاظت از اقیانوس ها و برنامه کمک هزینه دریای کالیفرنیا انجام شد، نشان داد که انگل های بیشتری در مقایسه با ریزدانه ها به میکروالیاف متصل می شوند، اگرچه هر دو نوع میکروپلاستیک می توانند پاتوژن های خشکی را حمل کنند.
بر اساس این مطالعه، میکروپلاستیک‌هایی که در امتداد سطح دریا شناور هستند، می‌توانند مسافت‌های طولانی را طی کنند و پاتوژن‌ها را به دور از منابع خشکی خود پراکنده کنند، در حالی که پلاستیک‌هایی که غرق می‌شوند ممکن است در ناحیه کف دریا متمرکز شوند. این منطقه جایی است که موجودات تغذیه کننده مانند زئوپلانکتون، خارپشت دریایی، آبلون، صدف، خرچنگ زندگی می کنند و احتمال بلعیدن میکروپلاستیک ها و هر گونه انگل متصل به آن را افزایش می دهد.
منبع : https://www.ctvnews.ca/
