آیا 44 مین پارلمان کانادا می‌تواند به تغییرات واقعی دست یابد؟
اعضای پارلمان این هفته به مجلس بازگشتند، با ترکیبی نه چندان متفاوت نسبت به آنچه دو ماه پیش در مجلس داشتند. لیبرال‌ها و نیودموکرات‌ها چند کرسی به دست آوردند و محافظه کارها چندتا از دست دادند و بلوک کبکوا و حزب سبز نیز نتیجه‌ایی مانند آنچه قبلا داشتند به دست آوردند. همین نتیجه باعث شده است که خیلی‌ها هدف اصلی انتخابات را زیر سوال ببرند زیرا نتیجه‌ی حاصله تفاوت چندانی با آنچه قبلا بود، نداشت و به نظر برخی کانادایی ها، برگزاری آن هدر دادن پول و وقت بوده است.
حتی قبل از شمارش آرا نیز مشخص بود که گزینه اخیر نشان دهنده تعداد زیادی از نظرات کانادایی است. حتی رهبر محافظه کاران، ارین اوتول، احساس می‌کرد که کانادایی‌ها در آینده از دولت توقعات بیشتری دارند، نه کمتر. بنابراین او یک پلت فرم مخارج بزرگ با کسری تقریباً مطابق با لیبرال‌های جاستین ترودو طراحی کرد. احزابی که از دید بلند پروازانه‌تری برای بازسازی پس از پاندمی حمایت می‌کردند، بیشتر آرا را به دست آوردند.
بنابراین پیام رای دهندگان کاملاً واضح است: دولت باید بیشتر، نه کمتر، برای حفظ امنیت کانادایی‌ها ، حتی پس از پایان پاندمی تلاش کند. علاوه بر این، کانادایی‌ها با بازگشت اقلیتی دیگر از رهبران خود انتظار دارند که این چشم انداز را به شیوه‌ای مشارکتی و کارآمد – بدون موضع گیری‌ها و اولتیماتوم‌های معمول – اجرا کنند.
یک تشابه مهم بین زمان کنونی و دولت متوالی اقلیت لیبرال به رهبری لستر بی پیرسون در دهه 1960 وجود دارد. پیرسون که اکنون به عنوان یکی از بزرگترین نخست وزیران کانادا شناخته می‌شود ، در سال 1963 با 128 کرسی از 265 کرسی آن زمان (با اقلیت آرا) انتخاب شد. او چندین برنامه مهم جدید را وعده داده بود ، اما پیشرفت‌ها بدلیل بن بست‌های پیشروی دولت اقلیت کند شد.
سرانجام، پیرسون انتخابات دیگری را برگزار کرد و برای دولت اکثریت قمار کرد. او برای یک پلتفرم بلندپروازانه‌تر شرکت کرد، اما همچنان از اکثریت عقب ماند، اما در نهایت دولت اقلیت او یکی از بهترین دولت‌های کانادا شناخته شد.
وضعیت کووید-۱۹ در آتاوا در آستانه تعطیلات روز شکرگزاری
برکناری ریک نیکولز، نائب رئیس گروه محافظهکاران مترقی آنتریو در پارلمان
