گزارش جدیدی که در روز دوشنبه منتشر شده است، نشان می‌دهد که در کانادا از هر ده کودک بیمار، چهار نفر با تأخیر در دسترسی به جراحی ستون فقرات ناایمن روبرو هستند. این گزارش، که توسط هیئت کنفرانس کانادا، یک اندیشکده تحقیقاتی غیرانتفاعی و یک سازمان ملی ارائه دهنده خدمات بهداشت کودکان حمایت مالی شده است، همچنین برآورد می‌کند که تأخیر در انجام جراحی‌های ستون فقرات کودکان حداقل به مبلغ 44.6 میلیون دلار هزینه برای سیستم بهداشتی کانادا دارد.
در این گزارش آمده است که زمان انتظار برای جراحی ستون فقرات کودکان در کانادا به طور قابل توجهی بیشتر از محدوده زمانی ایمن بالینی توصیه شده در چندین استان است. این تأخیرها، به علاوه از نظرات روانی کودکان و دردهای جسمی، منجر به افزایش هزینه‌های پزشکی به دلیل پیشرفت بیماری، عوارض، روش‌های پیچیده‌تر، بستری‌شدن طولانی مدت، بستری مجدد و سفرهای توانبخشی می‌شوند.
این گزارش به ویژه به وضعیت اسکولیوز تمرکز دارد، که وضعیتی است که ستون فقرات به شکل “S” یا “C” خمیده می‌شود. اگرچه اکثر موارد این بیماری با تراژی و تمرینات توانبخشی قابل درمان هستند، موارد شدید ممکن است نیاز به جراحی یا فیوژن ستون فقرات داشته باشند.
به گفته این گزارش، در حال حاضر تعدادی از کودکان در کانادا منتظر عمل جراحی اسکولیوز هستند که به تعداد 2778 نفر می‌رسد. در حالی که بازه زمانی توصیه شده برای جراحی ستون فقرات اطفال شش ماه است، این گزارش نشان می‌دهد که تنها 38 درصد از بیماران اسکولیوز کودکان در آن دوره جراحی می‌کنند.
از داده‌های موجود نیز نمایان می‌شود که وضعیت در نوا اسکوشیا به شدت نگران‌کننده‌تر است، جایی که 68 درصد از بیماران اطفال پس از شش ماه توصیه‌شده جراحی کمر یا ستون فقرات را دریافت می‌کنند. نوا اسکوشیا پس از بریتیش کلمبیا و ساسکاچوان، در تحلیل این گزارش رتبه سوم را به خود اختصاص داده است.
این گزارش بیان می‌کند که تاخیر در دسترسی به جراحی می‌تواند منجر به انحنای بیشتر ستون فقرات، عوارض و نیاز به روش‌های پیچیده‌تر شود. همچنین، این تاخیرها می‌توانند تا 44.6 میلیون دلار هزینه برای سیستم بهداشتی کانادا داشته باشند و تأثیر اقتصادی منفی 1.4 میلیون دلاری را در کاهش بهره‌وری ایجاد کنند زیرا مراقبان برای مراقبت از کودکان مرخصی می‌گیرند.
این گزارش توضیح می‌دهد که “جراحی پیچیده‌تر و گسترده‌تر، خطر عوارض جانبی بالقوه و عوارض جراحی را افزایش می‌دهد که منجر به احتمال بیشتری برای اقامت طولانی‌مدت در بیمارستان، بستری مجدد و عمل‌های اضافی می‌شود”.
