اتیلای کالی، کارگر روزانه از ونکوور، در تاریخ 24 ژانویه 2024 در اتومبیل خود نشسته است. (عکس ارائه شده توسط اتیلای کالی)
برای بسیاری از کانادایی‌ها، اقتصاد موقت بیشتر از یک منبع درآمد اضافی است — در برخی مواقع، این یک نجات‌بخش برای بازیابی از بحران مالی یا تامین نیازهای روزانه است.
این چیزی است که اتیلا کالی، 37 ساله، به خوبی از آن آگاه است.
هنگامی که همه‌گیری به صنعت رستوران آسیب زد، کالی که یک پیشخدمت حرفه‌ای بود، به اپلیکیشن‌های تحویل غذا و خواربار روی آورد تا از پس هزینه‌ها بربیاید. امروز او روزانه تا 10 ساعت در ونکوور به تحویل سفارش‌ها از طریق اینستاکارت و اوبراییتز مشغول است. برخی روزها فقط 60 دلار درآمد دارد، ولی در روزهای بهتر ممکن است تا 200 دلار به دست آورد.
با وجود نوسانات درآمدی، کالی کار خود را جدی می‌گیرد؛ به‌طور منظم درآمد خود را پیگیری می‌کند، مالیات‌های خود را ثبت می‌کند و همیشه اطلاعات جدید را دنبال می‌کند.
فصل مالیات می‌تواند زمانی دقیق و پرجزئیات باشد و او نگران است که همه افراد در صنعت خود از وضعیت آگاه نباشند.
«فکر می‌کنم خیلی از مردم نمی‌دانند که بله، ممکن است چیزی به دولت بدهکار باشید، اما نیازی نیست همه‌اش را یک‌جا پرداخت کنید.» او می‌گوید. «اکثر مردم نمی‌خواهند و اهمیتی نمی‌دهند.»
در سراسر کشور، میلیون‌ها کارگر موقت مانند کالی با واقعیت جدید لایحه C-47 مواجه هستند که شرکت‌ها تا پایان ماه جاری اولین “گزارش اطلاعاتی” خود را ارائه خواهند کرد.
پلتفرم‌های شناخته‌شده‌ای مانند اوبر، اتسی و ایر‌بی‌ان‌بی درآمدها و اطلاعات شخصی کاربران خود را مستقیماً به سازمان درآمد کانادا (CRA) گزارش خواهند داد. این تلاش برای رفع نگرانی‌هایی است که جزئیات مالی همیشه برای مقامات مالیاتی قابل مشاهده نیست.
در واقع، طبق نظرسنجی‌ای از H&R Block Canada، نزدیک به یک سوم از کارگران موقت به عدم اعلام درآمد خود فکر کرده‌اند. مقامات می‌گویند که این صنعت در 15 سال گذشته تقریباً دو برابر شده است.
برای برخی، عدم اعلام درآمد نه به دلیل ناآگاهی، بلکه صرفاً به معنای بقا است — یا حفظ چند دلار اضافی.
کالی می‌گوید: «افرادی که در این کارهای موقت مشغول به کارند و مالیات نمی‌دهند، افراد روزمره‌ای هستند که تلاش می‌کنند زنده بمانند.» او ادامه می‌دهد: «این مردم واقعاً نمی‌خواهند بیشتر این شغل‌ها را انجام دهند. این واقعیت است.»
با این حال، کالی باور دارد که پلتفرم‌ها می‌توانند کارهای بیشتری برای کمک به کارگران در فرآیند مالیاتی انجام دهند. یک صفحه پرسش و پاسخ ساده، به گفته او، می‌تواند کمک زیادی کند تا این روند آسان‌تر شود.
اما برای لوری بارکلی از آلبرتا، کار روزانه موقت هدف متفاوتی دارد.
این 68 ساله از کلگری که شغل شرکتی خود را به دلیل «تیراندازی سیاسی» از دست داده است، اکنون به عنوان راننده تحویل کالا برای «بوتیک‌های لوکس، داروخانه‌ها، قصاب‌های حلال و حتی برخی فروشگاه‌های دارویی» مشغول به کار است.
هرچند درآمد اضافی به او در روزهایش کمک می‌کند، اما اولویت او نگهداری از وسیله نقلیه‌اش است تا بتواند به دیدار نوه‌هایش در طرف دیگر شهر برود.
از آنجایی که بیشتر درآمد او صرف نگهداری از خودرو می‌شود، درآمد شخصی او پایین می‌ماند و به او این امکان را می‌دهد که از مزایای بازنشستگی همچنان بهره‌مند شود.
«من اهمیت نگهداری از سوابق و رسیدها برای CRA را می‌فهمم.» او می‌گوید و به شغل قبلی خود به عنوان نویسنده فنی اشاره می‌کند.
در کنار نگهداری خودرو، کار موقت همچنین به جایگزینی یک منبع حیاتی کمک می‌کند، زیرا پس‌انداز بازنشستگی او از زمان پاندمی COVID-19 از بین رفته است.
صنعتی که به نظر می‌رسد به سبک زندگی هفتگی شباهت دارد، شامل انواع مختلف کارگران کانادایی است. بدون در نظر گرفتن نژاد، جنسیت یا قومیت، «کسب درآمد کافی» همچنان بار سنگینی برای میلیون‌ها نفر است، به‌ویژه برای کسانی که در شرایط نامساعد قرار دارند.
تری میهن تحویل‌ها را از صندلی چرخدار خود انجام می‌دهد. او این کار را حدود سه سال است که انجام می‌دهد و در این مسیر همراه با سگ راهنمای خود است.
او که در جنوب انتاریو مستقر است، هر روز ساعت 7 صبح کار خود را شروع می‌کند. معمولاً یک فنجان قهوه می‌سازد یا یک Caffè Misto از استارباکس نزدیک خانه‌اش می‌گیرد.
اما در ماه‌های زمستان، کسب‌وکار کندتر از معمول است و او می‌گوید که باید «بسیار مراقب» باشد که سفارش‌ها را از مکان‌های دور قبول نکند.
میهن به کار موقت برای تکمیل کمک‌های مالی از برنامه حمایتی معلولین انتاریو (ODSP) اعتماد دارد که به گفته او «برای پوشش هزینه‌های زندگی رو به افزایش کافی نیست.»
او می‌گوید که گواهی معلولیت او به او این امکان را می‌دهد که از مزایای مالیاتی اضافی که دیگران ممکن است واجد شرایط آن نباشند، مانند «مزایای کارگران کانادا» بهره‌مند شود.
«هر دلاری که من به عنوان مزایای کاری اعلام می‌کنم، 25 درصد بیشتر به من بازمی‌گردد.» او می‌گوید.
زمانی که مشغول تحویل کالاها نیست، میهن وقت خود را به کمک به سایر کارگران موقت و دوستانش برای ثبت مالیات‌ها می‌گذراند. گاهی از این بابت دستمزد می‌گیرد و گاهی نه.
«اگر دوستی به کمک نیاز داشته باشد، من این کار را انجام می‌دهم.» او اضافه می‌کند. «اگر 20 دلار به من پرداخت کنند، اگر نه، اهمیتی ندارد.»
«من این کار را برای کسب درآمد نمی‌کنم، این کار را انجام می‌دهم زیرا برای برخی افراد اگر من این کار را نکنم، انجام نخواهد شد.»
با گزارش درآمد توسط پلتفرم‌ها، برخی از کارگران موقت نگران این هستند که این موضوع چگونه می‌تواند وضعیت مالی آن‌ها را تحت تاثیر قرار دهد. اما میهن این را یک گام ضروری می‌داند.
«این دقیقاً مانند هر شغل دیگری است. باید مالیات خود را پرداخت کنید.»
با نزدیک شدن به مهلت ارائه «گزارش‌های اطلاعاتی»، کارگران این صنعت باید تصمیم بگیرند که چگونه از پس این تغییرات برآیند.
برای بسیاری، این سوالی است که به بقای آن‌ها بستگی دارد. برای دیگران، این فقط بخشی از شغل است.
