در مزرعه‌ی «رایت‌وی» در کلدون، انتاریو، زندگی بر اساس کشاورزی از دهه‌ی ۱۹۴۰ ادامه داشته است.
اگرچه این میراث هنوز زنده است، اما این روزها کشاورز «رایان رایت» ۲۵۰ هکتار زمین خود را به کاشت محصولاتی اختصاص داده است که هم غذای دام‌هایش را تأمین کند و هم سودآور باشد.
او می‌گوید: «ما ذرت، سویا، گندم، مقداری غلات ترکیبی و کمی یونجه برای دام‌ها کشت می‌کنیم.»
اما مقدار کمی از محصولاتی که رایت می‌فروشد، در سفره‌ی کانادایی‌ها دیده نخواهد شد. «سال گذشته، ما سویای خوراکی غیرتراریخته‌ای تولید کردیم که به بازار آسیا فروخته شد.» او اضافه می‌کند: «ما هم مثل همه باید درآمد داشته باشیم و صورت‌حساب‌هایمان را بپردازیم.»
رایت تنها کشاورزی نیست که محصولاتش را به خارج از کشور یا ایالات متحده صادر می‌کند. بسیاری از کشاورزان کانادایی همین مسیر را در پیش گرفته‌اند، چراکه فروش محصولات در بازارهای دیگر، به‌ویژه آمریکا، سودآورتر است. در مقابل، واردات محصولات کشاورزی از ایالات متحده و مکزیک برای مصرف داخلی کانادا ارزان‌تر تمام می‌شود.
اما این معاملات سودآور ممکن است به‌زودی با تهدید تعرفه‌های تجاری به خطر بیفتد.
اتکا به محصولات ارزان آمریکا
«کانادا مسیر آسان واردات از ایالات متحده را انتخاب کرده است.» این را «سیلوَن شارلبوا»، استاد توزیع مواد غذایی در دانشگاه دالهوسی، می‌گوید.
او اضافه می‌کند: «این ارزان‌ترین و ساده‌ترین راه است.» اما به عقیده‌ی او، «مسیر دشوار، داشتن یک برنامه‌ی مشخص است – و کانادا هیچ برنامه‌ای ندارد.»
اگر کانادا بخواهد یک سیستم غذایی مستقل و پایدار ایجاد کند که هم به کشاورزان سود برساند و هم وابستگی به آمریکا را کاهش دهد، باید به سمت تنوع‌بخشی به محصولات، یافتن شرکای تجاری جدید و کاهش وابستگی به محصولات ارزان‌قیمت آمریکایی برود.
بر اساس نظر کارشناسان صنعت، یکی از راهکارهای تقویت امنیت غذایی کشور، گسترش گلخانه‌های بزرگ است. خبرنگاران «CTV نشنال نیوز» برای بررسی این موضوع به لیمینگتون، انتاریو، شهری که بالاترین تراکم گلخانه‌ای در آمریکای شمالی را دارد، سفر کردند.
در حالی که هزاران بوته فلفل دلمه‌ای در پشت سر او دیده می‌شود، «ریچارد لی»، مدیر اجرایی اتحادیه‌ی تولیدکنندگان محصولات گلخانه‌ای انتاریو، به ردیف‌های بی‌پایان محصولات اشاره می‌کند.
او می‌گوید: «کشاورزی در محیط‌های کنترل‌شده، آینده‌ی کشاورزی است.» و اضافه می‌کند: «ما حدود ۲۰ درصد بیشتر از کشاورزی سنتی محصول برداشت می‌کنیم. وقتی بحث محافظت از گیاهان در برابر عوامل محیطی مطرح می‌شود، این بهترین راه‌حل است.»
اما حتی در این گلخانه، ۸۰ درصد از فلفل‌های دلمه‌ای تولیدشده به بازار آمریکا صادر می‌شود، چراکه آنجا سودآورتر است. طبق آمار «اداره‌ی آمار کانادا»، در مارس ۲۰۲۴، بیش از ۳۶ میلیون دلار فلفل دلمه‌ای از کانادا به ایالات متحده فروخته شد. در همین حال، کانادا سالانه میلیاردها دلار صرف واردات محصولات کشاورزی از ایالات متحده می‌کند. دلیل این امر ساده است: خرید محصولات از مزارع آریزونا و کالیفرنیا ارزان‌تر از خرید از مزارع و گلخانه‌های داخلی است.
اتکا به واردات سبزیجات
مثال بارز این وابستگی، کاهو است. حدود ۹۰ درصد از سبزیجات برگ‌دار کانادا از آمریکا وارد می‌شود.
لی معتقد است که کانادا می‌تواند تولید داخلی این محصولات را افزایش دهد، اما این کار نیازمند سرمایه‌گذاری و نوآوری است.
او می‌گوید: «در حال حاضر، ما توت‌فرنگی، بادمجان و کاهو تولید می‌کنیم، اما در حجمی به مراتب کمتر از فلفل دلمه‌ای، خیار و گوجه‌فرنگی.»
به گفته‌ی او، برخی مراکز تحقیقاتی در کانادا در حال بررسی تولید سیب، پاپایا و موز در محیط‌های بسته‌ی گلخانه‌ای هستند.
لی تأکید می‌کند: «وقتی صحبت از امنیت غذایی و آینده‌ی آن در کانادا می‌شود، سرمایه‌گذاری‌ها باید به این سمت برود؛ ما باید فرصت‌های تحقیقاتی را بررسی و اجرا کنیم تا بتوانیم بازده لازم را برای پایداری اقتصادی گلخانه‌ها به دست آوریم.»
چالش تعرفه‌های تجاری
با این حال، صنعت گلخانه‌ای کانادا ممکن است با چالش بزرگی روبه‌رو شود: تعرفه‌های تجاری ایالات متحده.
محصولات فلفل دلمه‌ای که لی به آن‌ها اشاره کرد، قرار است در هفته‌ی دوم مارس برداشت شوند. اما تا آن زمان، ممکن است کانادا و آمریکا درگیر یک جنگ تعرفه‌ای تمام‌عیار شوند.
لی از این وضعیت نگران است.
او می‌گوید: «چطور می‌توان نگران نبود؟ رشد ما ممکن است متوقف شود. این محصولات در حال رشد هستند، سرمایه‌گذاری روی آن‌ها انجام شده است. و وقتی زمان برداشت برسد، باید چیده شوند.»
