دفنه سیمونز، در رویداد ملاقات سریع سالمندان در موزه ایستگاه راه‌آهن آوندیل، واقع در آوندیل، نیوفاندلند، در تاریخ ۱ نوامبر شرکت کرد. او و سه زن دیگر که دور یک میز چوبی قدیمی نشسته و چای می‌نوشیدند، درباره ویژگی‌هایی که در یک شریک زندگی می‌خواهند صحبت می‌کردند: مهربانی، شوخ‌طبعی، حس خوب تفریح و ترجیحاً داشتن یک دست کامل دندان.
این زنان که از اپلیکیشن‌های دوست‌یابی خسته شده بودند و مکان‌های کمی برای ملاقات با مردان به صورت حضوری داشتند، در این رویداد جدید حضور یافتند به امید اینکه بتوانند بدون استفاده از گوشی، کسی را ملاقات کنند و ارتباط واقعی برقرار کنند.
دفنه سیمونز ۶۵ ساله، که شوخ‌طبعی‌اش فضای جلسه را دلپذیر کرده بود، گفت: “بازنشسته شده‌ام، به نوه‌سگم سر می‌زنم و با دوستان مجردم دیدار می‌کنم. در این سن، می‌پرسم خب، کجا باید رفت؟” او به یاد می‌آورد که همسر مرحومش را در دوران جوانی در یک بار ملاقات کرده بود و از آن به‌عنوان بهترین مردی که در زندگی‌اش دیده یاد می‌کند.
او می‌گوید مردان مجرد هم‌سن او نیز از تلاش برای ملاقات با زنان خسته شده‌اند و گاهی شوخی می‌کند که شاید مجبور شود برای یافتن عشق به مراسم خاکسپاری دیگران برود.
اما مشکلات برای افراد مسن بیشتر از افراد جوان است. جنی تمپل، که این رویداد را برگزار کرده، می‌گوید که این ایده را برای کمک به مادر ۷۵ ساله‌اش مطرح کرده است. او همچنین به این نتیجه رسیده که اپلیکیشن‌های دوست‌یابی برای سالمندان کارایی چندانی ندارند.
جنی، که کلاس‌های حرکتی و یوگا برای سالمندان در جوامع روستایی برگزار می‌کند، گفت: “گاهی می‌بینم فرزندان یا نوه‌ها از دوست‌یابی والدین سالمند خود انتقاد می‌کنند یا آن را بی‌معنی می‌دانند. برخی نیز از قضاوت مردم می‌ترسند و خود را از این تجربه محروم می‌کنند.”
او رویداد خود را “هاو یا گِتین آن” نامید، عبارتی نیوفاندلندی به معنای “حال شما چطور است؟”
در آن سوی کشور، در ویکتوریا، مربی دوست‌یابی، چری مک‌کورمک، اخیراً خدمات تطبیق‌سازی خود را برای سالمندان آغاز کرده است. او معتقد است که افراد مسن با تجربیات زندگی خود دقیقاً می‌دانند از شریک زندگی چه می‌خواهند و چه نمی‌خواهند.
در پایان این رویداد در آوندیل، تعدادی از شرکت‌کنندگان به یک بار محلی رفتند تا یک گروه موسیقی را بشنوند. حتی اگر هیچ‌کدام از آنها با هم قرار ملاقات نگذارند، باز هم دوستی‌های جدیدی شکل گرفته بود. جنی تمپل گفت: “می‌دانم برخی از آنها چقدر تنها بودند، اما حالا شاید کسی برای تماس و گفتگو داشته باشند که قبلاً نداشتند.
