از بام های سبز در تورنتو گرفته تا استراتژی شهر بارانی ونکوور، شهرهای کانادا به دنبال تبدیل شدن به “اسفنج” هستند تا به کاهش برخی از اثرات بارندگی های شدید کمک کنند. در مونترال، شهردار والری پلانت هفته گذشته اعلام کرد که شهر قصد دارد حدود 30 پارک اسفنجی دیگر را ایجاد کند که برای جذب آب باران و جلوگیری از سرازیر شدن آن به فاضلاب های پر بار در هنگام باران های شدید طراحی شده اند. شهردار در بیانیه‌ای اعلام کرد، این پیاده‌روها، همراه با 400 «پیاده‌روی اسفنجی» که دارای میدان‌های پوشش گیاهی است، به شهر کمک می‌کند تا معادل سه استخر شنای المپیک را با «نصف هزینه کارهای زیرزمینی» در آب حفظ کند. ملانی گلوریو، یک برنامه ریز چشم انداز پایدار با شرکت Rousseau Lefebvre، گفت که اگرچه مفهوم ساخت «شهر اسفنجی» جدید نیست، این ایده ای است که شهرداری های بیشتری با توجه به شرایط جوی شدید از آن استقبال می کنند.
به گفته وی، ایده این است که آب طوفان را به مناطق کم ارتفاع یا کانال های کاشته شده با درختان، درختچه ها و علف ها هدایت کنیم تا مقدار بیشتری از آن در سطح جذب شود و کمتر به فاضلاب، دریاچه ها یا رودخانه ها سرازیر شود. به عنوان یک مزیت اضافی، گیاهان آب را قبل از ورود به سیستم فیلتر می کنند و برخی از آلاینده هایی را که از خیابان ها می گیرد حذف می کنند. او گفت: «اول، مقدار آب (ارسال شده به فاضلاب) را کاهش می‌دهیم و ثانیاً کیفیت آب موجود را بهبود می‌بخشیم.
هدف این است که برخی از آسیب‌های ناشی از 40 تا 50 سال اخیر توسعه شهری مبتنی بر خودرو، که شامل جایگزینی فضاهای طبیعی که آب را جذب می‌کنند با زیرساخت‌های غیرقابل نفوذ مانند جاده‌ها و پارکینگ‌ها، جبران کند. به جای جذب، آب به سیستم‌های فاضلاب زیرزمینی هدایت شد که می‌تواند در اثر باران شدید غرق شود و باعث سیل و آلودگی رودخانه‌ها شود. گلوریو گفت: مفهوم شهر اسفنجی، که برای اولین بار در چین مطرح شد، اساساً برعکس است: “روان آب را محدود کنید و نفوذ را به حداکثر برسانید.”
او گفت که زیرساخت‌های سبز را می‌توان به روش‌های مختلفی در یک منظره گنجاند، از کاشت درختان ساده گرفته تا باغ‌های بارانی، اسکله‌ها، حوضچه‌های نگهداری و سیستم‌های حفظ زیستی پیچیده‌تر که شامل لایه‌هایی از فیلتر است. برخی از پروژه‌ها همچنین در حال جایگزینی آسفالت با روسازی تراوا هستند که جریان آب بهتری را ممکن می‌سازد.
