جای تعجب نیست که این بیماری همه گیر باعث افزایش تنهایی در سراسر جهان شده است، اما طبق تحقیقات جدید، ممکن است آنقدرها هم که افراد می ترسیدند بد نباشد. این تحقیق که 34 مطالعه مربوط به تنهایی را از قبل و در طول همه گیری بررسی کرد، روز دوشنبه در مجله American Psychologist منتشر شد.
این مطالعه نشان می‌دهد که افزایش تنهایی با حدود پنج درصد رشد در طول همه‌گیری به اندازه‌ای که انتظار می‌رفت نبود. اما محققان هشدار می دهند که هر گونه افزایش تنهایی همچنان می تواند پیامدهای بلندمدت سلامتی داشته باشد و باید با دقت بیشتری دنبال شود.
ماریکه ارنست، نویسنده ارشد این مطالعه، در بیانیه مطبوعاتی گفت: به نظر می رسد این بیماری همه گیر باعث افزایش تنهایی شده است. با توجه به اثر کوچکی که تنهایی ناشی از همه گیری داشت، هشدارهای زیاد در مورد این موضوع ممکن است بیش از حد باشد. با این حال، از آنجایی که تنهایی خطر مرگ و میر زودرس و سلامت روحی و جسمی را به دنبال دارد، باید به دقت تحت نظر باشد.
ما فکر می کنیم که تنهایی باید در اولویت پروژه های تحقیقاتی در مقیاس بزرگ با هدف بررسی پیامدهای بهداشتی همه گیری باشد. محققان خاطرنشان کردند که در حالی که انزوای اجتماعی قطعاً ناشی از اقدامات نجات دهنده زندگی مانند قرنطینه و فاصله گذاری فیزیکی است، اما این ارتباط زیادی با تنهایی ندارد.
یک فرد می تواند از نظر اجتماعی منزوی شود و بسته به سیستم های حمایتی نزدیک خود، تنها نباشد، همانطور که می تواند از نظر اجتماعی در ارتباط باشد و همچنان تنهایی قابل توجهی را تجربه کند. این مقاله تنهایی را به عنوان احساس دردناک یا درد اجتماعی که از اختلاف بین کمیت (مثلاً تعداد تماس‌های اجتماعی در روز) ویا کیفیت (با اشاره به تجربه ذهنی ویژگی‌هایی مانند محبت ناشی می‌شود) تعریف کرد.
به منظور پیگیری این موضوع، محققان مطالعات قبلی را که شامل برخی از عناصر اندازه‌گیری تنهایی می‌شد، بررسی کردند. این روند معمولاً از طریق نظرسنجی یا پرسش‌نامه‌هایی انجام می شد که شرکت‌کنندگان را ملزم می‌کرد تا احساس تنهایی خود را در یک دوره زمانی گزارش دهند.
آنها 34 مطالعه از چهار قاره را بررسی کردند که در مجموع شامل بیش از 215000 شرکت‌کننده بود و مطالعات منتشر شده در سال 2019 قبل از همه‌گیری را با مطالعات منتشر شده در طول همه‌گیری و همچنین مطالعاتی که شامل یک عنصر قبل از همه‌گیری و در طول همه‌گیری بود، مقایسه کردند.
با ادغام نتایج مطالعه، آنها تصویری از شیوع تنهایی گزارش شده قبل و در طول همه گیری ایجاد کردند. نویسندگان این مطالعه می‌گویند: «ارزیابی‌های حین همه‌گیری نمرات تنهایی مداوم بیشتری نسبت به ارزیابی‌های قبل از همه‌گیری به دست آوردند».
از یک طرف، تنهایی را می توان یک واکنش عادی و غیرآسیب شناختی به شرایط در حال تغییر در نظر گرفت و بسیاری از افراد در مقطعی از زندگی خود آن را تجربه می کنند. از سوی دیگر، تحقیقات قبلی نشان داده است که تنهایی پایدار یا مزمن به خصوص سلامت روانی و جسمی را به خطر می اندازد.
منبع : https://www.ctvnews.ca/
