تیمی از دانشمندان آنتی بادی هایی را شناسایی کرده‌اند که می توانند اومیکرون و سایر انواع کووید-19 را خنثی کنند. بر اساس یک مطالعه جدید، گروهی از محققان بین‌المللی دریافته اند که آنتی بادی های خاصی می توانند مناطقی از پروتئین اسپایک ویروس را که با جهش ویروس دچار تغییرات قابل توجهی نمی شوند، هدف قرار دهند.
این یافته ها در 23 دسامبر در مجله علمی Nature منتشر شد.
این پروژه تحقیقاتی توسط دیوید ویلسر، محقق موسسه پزشکی هاوارد هیوز و دیوید کورتی انجام شد. ویسلر که همچنین دانشیار بیوشیمی دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سیاتل است می گوید: «با شناسایی اهداف آنتی بادی های «به طور کلی خنثی کننده» بر روی پروتئین سنبله، می توان واکسن ها و درمان های آنتی بادی را به گونه ای طراحی کرد که در برابر اومیکرون یا سایر انواعی که ممکن است در آینده ظهور کنند موثر باشند.»
ویسلر در بیانیه ای مطبوعاتی گفت: «این یافته به ما می گوید که با تمرکز بر آنتی بادی هایی که این مکان‌های بسیار حفاظت شده بر روی پروتئین سنبله را هدف قرار می دهند، راهی برای غلبه بر تکامل مداوم ویروس وجود دارد.»
یک نوع غیر معمول
نوع اومیکرون به دلیل تعداد زیادی جهش در دو ناحیه کلیدی پروتئین اسپایک ویروس، «غیر معمول» در نظر گرفته می شود.
دکتر ترزا تام، مدیر ارشد بهداشت عمومی کانادا ماه گذشته گفت که یکی از مناطق جهش‌ها در حوزه اتصال گیرنده اسپایک ویروس است. او توضیح داد: «این جایی است که ویروس خودش را به آن می چسباند و به سلول های ما حمله می کند.» تام گفت ناحیه دیگر جهش در سوپرسایت آنتی ژنی است، زیرا هدفی برای آنتی بادی های دفاعی یا خنثی کننده بدن ما است.
سی و هفت جهش در پروتئین اسپایک در نوع اومیکرون شناسایی شده است.
محققان بر این باورند که این بخشی از دلیلی است که این گونه توانسته است به سرعت گسترش یابد و بتواند افرادی را که کاملاً واکسینه شده‌اند و همچنین افرادی که قبلاً به این ویروس مبتلا شده اند را دوباره مبتلا کند.
به گفته ویسلر، سوال اصلی که او و همکارانش به دنبال پاسخ به آن بودند این بود که چگونه جهش در پروتئین سنبله اومیکرون بر توانایی آن برای اتصال به سلول ها و فرار از پاسخ های آنتی بادی سیستم ایمنی تاثیر می گذارد.
به منظور انجام این مطالعه، محققان یک شبه ویروس – یک ویروس غیرفعال و غیرقابل تکثیر – ایجاد کردند که پروتئین‌های اسپایکی مانند ویروس کرونا را تولید می کرد.
سپس، آن ها شبه ویروس هایی ساختند که دارای پروتئین های اسپایکی شبیه به نوع اومیکرون و انواع قبلی SARS-CoV-2 بودند.
محققان این کار را انجام دادند تا ببینند نسخه‌های مختلف پروتئین سنبله تا چه حد می توانند به پروتئین موجود بر سطح سلول ها متصل شوند، یعنی چگونه ویروس به سلول می چسبد و وارد سلول های ما می شود.
طبق این مطالعه، این پروتئین به عنوان گیرنده آنزیم مبدل آنژیوتانسین 2 (ACE2) شناخته می شود. محققان دریافتند که نوع اومیکرون می تواند 2.4 برابر بهتر از پروتئین اسپایک از نوع ویروسی که در ابتدای همه گیری تشخیص داده شده بود متصل شود.
دانشمندان همچنین دریافتند که نوع اومیکرون می تواند به سرعت به گیرنده های ACE2 موش متصل شود.
محققان دریافتند افرادی که با انواع قبلی ویروس آلوده شده بودند و افرادی که یکی از «شش واکسن پرمصرف» را دریافت کرده بودند، توانایی مقابله با اومیکرون در آن ها کاهش یافته بود.
آن هایی که قبلاً آلوده شده بودند و کسانی که واکسن های جانسون و جانسون، اسپوتنیک وی یا سینوفارم را دریافت کرده بودند، توانایی کمی در مقابله با ویرس داشتند یا اصلاً نمی توانستند در مقابل حمله ی اومیکرون به سلول هایشان مقاومت کنند.
با این حال، کسانی که دو دوز واکسن mRNA را از فایزر یا مدرنا یا آسترازنکا دریافت کرده بودند، فعالیت خنثی کنندگی خوبی را از خود نشان دادند.
با وجود این، بیانیه مطبوعاتی خاطرنشان می کند که توانایی خنثی کردن این نوع از ویروس(اومیکرون) بین 20 تا 40 برابر کاهش یافته است.
این مطالعه نشان داد که آنتی بادی های افرادی که قبلاً آلوده شده‌اند، بهبود یافته اند و سپس دو دوز واکسن دریافت کرده‌اند نیز توانایی خنثی سازی دارند.
منبع : https://www.ctvnews.ca
