چاقی مردمان آمریکای شمالی به علت اعتیاد به غذا
متیو ماهون 46 ساله می‌ترسد که 50 سالگی را نبیند. او می‌گوید که “آخرین باری که در بیمارستان بودم، تمام اعضای بدن من در حال بسته شدن بود. ریه‌ها، قلب، کلیه‌ها، کبد ازجمله اعضای بدنم بود که داشت از بین می‌رفت.”
زمانی که متیو آخرین بار وزن کرده است، ترازو به او 760 پوند را نشان داده است. این وزنی است که او نه به دلیل نداشتن اراده بلکه به دلیل اعتیاد می‌داند.
“در مورد یک الکلی هم همین‌طور است. آن‌ها می‌گویند ترک نوشیدنی چندان آسان نیست. این احساس مشابه یک معتاد به مواد مخدر است و گویند که فقط مواد را کنار بگذارید. گفتن این کار راحت‌تر از انجام دادن آن است.»
متیو در مورد اعتیاد خوب می‌داند. چون او 14 سال معتاد به هروئین بود. او معتقد است که سوءمصرف مواد مخدر اعتیاد او به غذا را از دوران کودکی پوشانده بود. او می‌گوید یک این‌یک اعتیاد دیگری است که حالا دارد از من انتقام می‌گیرد.
مادرش دبی آندروود می‌گوید که او اکنون بیشتر نگران متیو است تا زمانی که او به مواد مخدر معتاد شده بود. همچنین ادامه داد که: “من هرروز به او پیام می‌دهم و در جواب پیام من صبح‌به‌خیر می‌گوید. آن موقع می‌فهمم که او زنده است. این نگرانی همانند نگرانی مادر برای فرزند معتاد به مواد است. آن‌ها این مواد را مصرف می‌کنند و امیدوارند که آخرین دوز مصرف است.
مفهوم اعتیاد به غذا در محافل اصلی پزشکی به‌طور گسترده پذیرفته‌نشده است. در کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) به‌عنوان اعتیاد ذکر نشده است. و بااین‌حال بحث‌هایی در مورد این‌که آیا افرادی مانند متیو به غذا اعتیاد فیزیکی دارند، وجود دارد.
دکتر اشلی گرهارت یک رهبر جهانی درزمینهٔ بررسی اعتیاد به غذا است. او استادیار روانشناسی در دانشگاه میشیگان نیز هست. او اولین ابزار تشخیصی خود که اعتیاد به مواد غذایی ییل نام دارد را به‌عنوان مقیاس قرار داده است. این مقیاس از پرسشنامه‌هایی برای تشخیص سایر اعتیاد مانند الکل، تنباکو و مواد مخدر درست‌شده است.
“ما تحقیق خود را در مورد نحوه تشخیص سایر اعتیادها بررسی کردیم. سپس تصمیم گرفتیم که آن عاملی که منجر به اعتیاد مواد الکلی یا مخدر می‌شود را بر روی عامل مواد غذایی امتحان کنیم.”
نشانه‌های اعتیاد به غذا عبارت‌اند از هوس شدید، از دست دادن کنترل، ناتوانی در متوقف کردن علیرغم آگاهی از تأثیر منفی آن. با استفاده از این مقیاس گرهارت تخمین می‌زند که 15 درصد از مردم آمریکای شمالی به غذا اعتیاد فیزیکی دارند.
تحقیقات او انواع خاصی از غذاها را مشخص کرده است که در برخی افراد با خوردن این غذاها اعتیاد پیدا می‌کنند. آن‌ها عبارت‌اند از: پیتزا، سیب‌زمینی سرخ‌کرده، چیزبرگر، شکلات، چیپس سیب‌زمینی، کوکی‌ها و بستنی. وجه مشترک این مواد غذایی در است که تمام غذاها از مواد مغذی محروم شده و بسیار سیرکننده هستند؛ درست مانند سایر مواد اعتیادآوری چون سیگار.
“ما همه در غذاهای خود نیکوتین می‌خوریم. نیکوتین در سیب‌زمینی و بادمجان وجود دارد. اما تا زمانی این نیکوتین مضر نیست که به آن هزاران مواد شیمیایی دیگر افزوده نشود.”
گرهارت می‌گوید همین امر در مورد فست فودهای بسیار فرآوری شده نیز صادق است. او به اسکن‌های مغزی اشاره می‌کند که نشان می‌دهد نواحی مشابه مغز هنگام خوردن این غذاها مانند هنگام مصرف مواد مخدر روشن می‌شود. منتقدان استدلال می‌کنند که غذا نباید به‌عنوان یک ماده اعتیادآور در نظر گرفته شود.
برای متیو که اعتیاد به مواد مخدر را تجربه کرده است، هیچ بحثی وجود ندارد. وقتی غذا می‌خورد می‌گوید: “مثل سرخوشی زیاد است. مثل‌اینکه من هروئین بکشم. درست مانند زمانی که من روی صندلی خود می‌نشستم و هروئین زیادی می‌زدم و از آن لذت می‌بردم و من همین کار را با غذا انجام می‌دهم. ”
مردی متهم به قتل درجه اول در مرگ نوناووت شد
اقدام جدید شهروندان منیتوبا در روز شکرگزاری امسال
