چارلی کسلار به خوبی روزی را به یاد دارد که به دلیل یک حریق جنگلی، شش ماه پیش، مجبور به ترک دریتون ولی در آلبرتا شد. در 4 مه، شهر تحت فرمان تخلیه قرار گرفت. کسلار و همسرش کارتهای خود را بسته کردند، در کریوان خود نشستند و سعی کردند از شهر خارج شوند.
“واقعاً دشوار بود چون ترافیک زیادی وجود داشت”، آنچه باید حدود 25 دقیقه به شهر همسایه میرسید، تقریباً چهار ساعت طول کشید و در ساعت 3:30 صبح به مقصد رسید. “ترسناک بود که نمیدانستیم چه اتفاقی میافتد”. کسلار یکی از دهها هزار نفر از کاناداییها بود که در بهار و تابستان گذشته، در بدترین فصل آتشسوزی کشور در قرن گذشته، مجبور به فرار از جوامع خود شدند.
تا 2 نوامبر، طبق مرکز جنگلسوزی مشارکتی کانادا، بیش از 18 میلیون هکتار سوزانده شده است – شش برابر بیشتر از میانگین 10 ساله. اکنون، پژوهشگران در حال کار بر روی راهکارهایی برای آسانتر کردن فرآیند تخلیه هستند. این سه نفر به پنج جامعه در نظر گرفتهاند — سه جامعه در بریتیش کلمبیا (کوئنسل، سلمون آرم و نلسون) و دو جامعه در آلبرتا (وایتکورت و کنمور) — و مدلهای شبیهسازی تخلیه بر اساس تماسهای آتشسوزی، رفتار انسانی و شبیهسازی ترافیک برای هر جامعه ایجاد میکنند. تمرکز وانگ بر روی رفتار انسانی است. او نظرسنجیها را به ساکنان در تمام پنج جامعه ارسال کرده است تا بهتر بفهمد چگونه و چه تصمیماتی توسط مهاجران اتخاذ میشود.
بورلی گفت:
“اگر یک جامعه دارید که به عنوان مثال مسیرهای خروجی محدودی دارد و … یکی از آن مسیرهای فرار به عنوان یک مسیر کلیدی برای حرکت حریق به داخل جامعه تصادف کند، آنگاه میتوانید یک سناریو را تصور کنید که حریق به سمت شهر حرکت کرده و یکی از جادههای خروجی را مسدود میکند. در واقع یک محدوده ایجاد میکند”،
دادههای جمعآوریشده به ایجاد مدلهای تخلیه حریق جنگلی کمک خواهد کرد، نشان میدهد چگونه ساکنان ممکن است از یک جامعه خارج شوند و برای برنامهریزی تخلیه و زیرساختها اطلاعات فراهم میکند.
“بزرگترین تغییری که امیدواریم در این زمینه ایجاد کنیم، اطلاعرسانی در خصوص برنامههای تخلیه است. بسیاری از جوامع، به دلیل اندازه یا عدم زمان کافی برای انجام آن، برنامههای تخلیه خاصی برای حریقهای جنگلی ندارند”، وانگ گفت.
این پروژه همچنین به بررسی اینکه چگونه زیرساختهای ساختهشده و سیستم حمل و نقل میتواند به تخلیه حریق جنگلی و سایر فاجعهها کمک کند، میپردازد.