پس از 32 سال فعالیت روی صحنه با باله ملی کانادا، سونیا رودریگز، رقصنده اصلی، قرار است در پایان این هفته بازنشسته شود. رودریگز، که پر سابقه ترین رقصنده این تیم است، به شبکه تلویزیونی CTV گفت که زمان مناسبی برای انجام آخرین تعظیم او است.
او گفت: «احساس می‌کردم که من به عنوان یک مدیر در این شرکت همه چیز هایی که می خواستم انجام داده ام و به نظر می‌رسد که زمان مناسبی برای باز کردن درهای جدید و امتحان تجربیات مختلف باشد.» رودریگز در فصل 1989-1990 به باله ملی کانادا پیوست و در سال 2000 رقصنده اصلی شد.
او در بسیاری از نقش‌های ارجمند، از جمله شاهزاده آئورورا در «زیبای خفته»، نقشی که برای بار دوم در ۴۲ سالگی به آن بازگشت و در نقش پری آلو قند در «فندق شکن» نیز بازی کرد. این رقصنده 49 ساله همچنین چندین دهه نقش هایی را در آثار کلاسیکی مانند رومئو و ژولیت، دریاچه قو، ژیزل و همچنین آثار جدیدی از جمله داستان زمستان و ماجراهای آلیس در سرزمین عجایب اجرا کرده است.
رودریگز گفت: «باید بگویم این یک سفر عالی بود. هرگز آرزوی داشتن یک شغل به این طولانی مدتی را نداشتم، به خصوص اینکه در 17 سالگی وارد آن شوم. با نگاهی به گذشته، این تجربه کمی سورئال به نظر می رسد.» رودریگز نقش سال 2017 خود را در نقش قهرمان بلانچ دوبوآ از فیلم «تراموا به نام هوس» به عنوان آخرین اجرایش در چهارشنبه، جمعه و شنبه شب بازی خواهد کرد.
رودریگز گفت که ایفای نقش دوبوا برای او یک “نقش رویایی” بوده است. او می افزاید: «این یک نقش بسیار پیچیده است. بنابراین به عنوان یک هنرمند، تجربه چنین چیزی واقعاً فوق العاده است. این همچنین نقشی است که به پختگی زیادی نیاز دارد. بنابراین وقتی قصد خداحافظی دارم، احساس می‌کنم این نقش برای این منظور عالی است.»
او گفت: «برای من بسیار مهم است که همه همکارانم و همه کسانی که در تمام این سال‌ها به من انگیزه می‌دادند روی صحنه باشند و آن لحظه را با من به اشتراک بگذارند، این بسیار برای من مهم است.» رودریگز فعالیت طولانی خود در باله را مدیون فرصت هایی می داند که باله ملی کانادا به او داده است، از جمله امتحان سبک‌های مختلف رقص و کار با انواع طراحان رقص مشهور. او اضافه کرد که هرگز به عنوان یک هنرمند در این شرکت احساس “گیر کردن” نکرده است.
او ادامه می دهد: «فکر می کنم این فرصت را دارم که هر روز احساس چالش داشته باشم، کارکنانی پشت سرم داشته باشم که از من حمایت می کنند و به من ایمان دارند، و ذهن خود را باز باقی نگه دارم… همه اینها چیزهایی هستند که برای توسعه به عنوان یک هنرمند و ادامه رشد بسیار مهم هستند.»
رودریگز خاطرنشان کرد که این بیماری همه گیر برای رقصندگان دشوار بوده است، زیرا مجبور هستند خود را با رقصیدن از خانه خود به جای روی صحنه یا در استودیو با همکاران دیگر خود تنظیم کنند، رودریگز خاطرنشان کرد که این امر رقصندگان را “بسیار انعطاف پذیر” کرده است. او گفت: “این موضوع به ما فهماند که می توانیم خیلی بیشتر از آنچه فکر می کنیم، بدون همه حمایت اطرافمان، انجام دهیم. بنابراین از این نظر، فکر می کنم همه ما کمی قوی تر ظاهر شدیم.”
منبع : https://www.ctvnews.ca//
