در فایل تلفنی مکالمه ضبط شده، صدای زن مستاصل اما عجول است-او می گوید متاسفم، اما اگر مهاجر فرانسوی زبان در انتهای دیگر خط نتواند کسی را برای ترجمه به زبانانگلیسی پیدا کند، پزشک او را برای معاینه پزشکی ویزیت نخواهد کرد.
این زن به زبان فرانسوی به او می گوید: “اگر نمی توانید انگلیسی صحبت کنید، پزشک نمی‌تواند شما را ویزیت کند.” “شما باید کسی را در هتل خود پیدا کنید تا به شما کمک کند.”
“من کسی را در اینجا نمی شناسم” ، Guirlin – پاسخ می دهد.
Guirlin و خانواده وی از جمله بیش از 5،500 پناهجویی هستند که توسط دولت کانادا از مرز کبک با ایالات متحده آمریکا به شهرهای انتاریو، مثل ویندزور، کورنوال و نیاگارا، توسط دولت کانادا انتقال داده شده‌اند.
در بین تعدادی از این افراد – که عمدتاً فرانکوفون‌ها از هائیتی یا کشورهای آفریقا هستند – این انتقال بر خلاف خواسته‌های آنها انجام شده است، به این دلیل که نتوانسته بودند مکانی برای سکونت پیدا کنند.
این پناهجو می‌گوید که او و سارا همسرش احساس استیصال می‌کنند و در هتل‌شان هم هیچ کارمندی به آنها کمکی نکرد.
وی گفت: “[مردم اینجا] اگر با آنها انگلیسی صحبت نکنیدی، صبری هم ندارند که به شما پاسخ دهند.”
در مدت زمان کوتاهی که ، Guirlin و Sarah در شهر نیاگارا حضور داشتند، متوجه شده اند که اقتصاد منطقه به گردشگری وابسته است و صحبت کردن به زبان انگلیسی برای به دست آوردن کار مهم بسیار است.
گویرین گفت: “طبق آنچه می‌بینم، فکر می‌کنم مهاجران از زندگی در اینجا استقبال نمی کنند.” “این که یک مهاجر در نیاگارا باشد، بسیار پیچیده خواهد بود.”
اگر آنها بخواهند به مونترال نقل مکان کنند مطابق آنچه که به این پناهجویان گفته شده، برای رسیدن به آنجا باید طبق قانون منتظر تصویب یک لایحه باشند و در هتل یا پناهگاه‌های دولتی هم جایی به آنها داده نمی شوند. آنها امیدوارند که در اسرع وقت پول کافی برای انجام این کار پیدا کنند.
