در پشت یک ساختمان آجری، پرتره ای از یک شکارچی سیاه پوست وجود دارد که روی ابری نشسته است. با کمان کشیده، او با جسارت به آسمان نگاه می کند، در حالی که موهایش پشت سرش جاری است. این نقاشی دیواری پر از رنگ های ملایمی است که یادآور غروب خورشید است. این نقاشی توسط راشل آچوس، هنرمند نیجریه ای کانادایی کشیده شده است. او گفت: “نام قطعه من مایفاونتا ماتا نام دارد. می خواستم نام آن را چیزی بگذارم که به فرهنگ و زبان من گره خورده است. این نقاشی اساساً نشان دهنده توانمندی زنان سیاهپوست است.”
نقاشی آچوس بخشی از پروژه نقاشی دیواری است که با هدف بازیابی اهمیت سیاهپوستان در قسمت شرقی شهر انجام شده است. او ادامه می دهد: «این پروژه Resurgence Black Strathcona نام دارد. به جشنواره نقاشی دیواری ونکوور مرتبط بود، اما اکنون در حال رشد است و امیدواریم گسترش یابد.»
این آثار هنری را می‌توان روی دیوار ها، کوچه های پایین، نزدیک پل ها و حتی روی گلدان های محلی پیدا کرد. همه آنها توسط هنرمندان سیاه پوست متفاوت نقاشی شده و در مکانی معروف به کوچه هوگان واقع شده اند. از نظر تاریخی، این منطقه زمانی محل زندگی بیشتر سیاهپوستان بریتیش کلمیا است. کریستال پارابو، متصدی مستقل پروژه، می گوید: «دیدن اهمیت سیاهپوستان مهم است. آنها نه تنها در این شهر زندگی کرده اند و شهروندان آن بوده اند، بلکه از نبوغ سیاهپوست نیز باید تجلیل شود.»
طبق بایگانی های شهری، خاستگاه کوچه هوگان به سال 1915 بازمی‌گردد. چیزی که به عنوان یک جامعه کوچک شروع شد، که عمدتاً توسط بار بر های سیاه‌پ وستی که در راه‌آهن های مجاور کار می کردند، در نهایت به محله ای پر جنب و جوش و پر از مغازه ها و رستوران ها تبدیل شد. با این حال، در دهه 1960، همه چیز به شدت شروع به تغییر کرد. شهر ونکوور در تعقیب خود برای مدرن سازی جاده های محلی، اکثر خانه‌های این منطقه را مصادره و ویران کرد.
این حرکت نه تنها صدها نفر را آواره کرد، بلکه به معنای واقعی، پایان محله شلوغ سیاه پوستان بود.Paraboo می‌گوید ریشه یابی این پروژه در کوچه هوگان نه تنها اشاره به تاریخ است، بلکه اقدامی عمدی برای جلب توجه به محو شدن اهمیت سیاه پوستان است.
او گفت: « این نقاشی‌های دیواری مردم را مجبور می‌کند تا با این داستان ها آشنا شده و آن را به خاطر بسپارند. بخشی از این طرح کمک به رنسانس و تولد دوباره کوچه هوگان است تا سیاه پوستان به نوعی آن مرکز را باز پس بگیرند و به ساختن و پرورش جامعه خود ادامه دهند.»
هنرمندان درگیر در این پروژه همگی از زمینه های هنری متفاوتی هستند. برخی از آنها در نقاشی دیواری باتجربه هستند، در حالی که برخی دیگر در صحنه هنری شهر، جدید هستند. قطعه ای به نام میم زیبا، فرهنگ جامائیکایی هنرمند جوسلین رید را یادآوری می کند. یک اثر دیگر به نام “غروب های خویشاوند”، توسط Odera Igbokwe ساخته شده است و برای برانگیختن احساسات صلح و آرامش است.
همچنین یک نقاشی دیواری پر از فانوس ها و پرتره های کانادایی های چینی وجود دارد. هنگام توسعه این پروژه، پاراگو می خواست با سایر جوامعی که قبلاً در اطراف کوچه هوگان زندگی می کردند، همبستگی نشان دهد. او گفت: “ما می خواستیم به این واقعیت احترام بگذاریم که کوچه هوگان با محله چینی ها همسایه است.” تا کنون 11 هنرمند روی این پروژه کار کرده اند، اما برای به تکامل رساندن برنامه پارابو نیاز به گسترش و دعوت بیشتری برای مشارکت است.
منبع: https://www.ctvnews.ca/
