محققان دریافته‌اند که درک ما از سرعت گذر زمان بی‌تاثیر از تغییرات بدنمان نیست. آن‌ها می‌گویند هرچه ضربان قلب بالاتر و رسانایی الکتریکی بیشتر باشد، زمان در نظر افراد با سرعت بالاتری حرکت می‌کند. این اولین باری است که محققان توانسته‌اند برانگیختگی فیزیولوژیکی را در تناسب با درک ما از زمان اندازه‌گیری کنند.
محققان دانشگاه جان مورز لیورپول از 67 نفر خواستند تا ضمن انجام فعالیت‌های عادی روزانه خود، با حسگرهای پوشیدنی که وضعیت دستگاه عصبی سمپاتیک آن‌ها را بررسی می‌کردند، مورد مطالعه قرار بگیرند. این حسگرها شامل حسگر ضربان قلب و حسگر پوستی بودند که تغییرات رسانایی الکتریسیته در اثر فعالیت غدد عرق را اندازه‌گیری می‌کردند.
همچنین از آن‌ها خواسته شد تا هر ساعت اعلام کنند که زمان در 60 دقیقه گذشته برایشان سریع یا آهسته گذشته است. آن‌ها سپس داده‌های حسگرها و اظهارات افراد را تحلیل کردند. پژوهشگران در مقاله ای که در مجله Nature: Scientific Reports منتشر شده، نوشتند: «تحقیقات [قبلی] به‌طور کلی نشان داده که خستگی، انزوای اجتماعی و استرس سرعت گذر زمان را کم می‌کنند، در حالی که خشنودی و سطح استرس پایین باعث می‌شود زمان سریع‌تر بگذرد.»
منتها این تاثیر تاکنون در فعالیت‌های جهان واقعی و بر اساس برانگیختگی‌های فیزیولوژیکی اثبات نشده بود. این یافته‌ها حالا برای اولین بار نشان می‌دهند که افزایش فعالیت دستگاه عصبی سمپاتیک می‌تواند باعث افزایش قابل توجه حس گذر زمان در افراد شوند. بنابراین برانگیختگی واقعا می‌تواند سرعت گذر زمان را بیشتر کند. محققان می‌گویند: «وقتی ضربان قلب یا رسانایی الکتریکی پوست افراد به شکل چشمگیری افزایش می‌یابد، به نظر می‌رسد که گذر زمان تا 10 درصد سریع‌تر می‌شود.»
